HET HELEN VAN DE TRANEN
Het verhaal van Atlantis, de verdronken stad, is opgetekend door Plato. De stad, de cultuur, die eerst heel was – een soort paradijs – en vervolgens in verval raakte met als gevolg machtsvertoon, misbruik en corruptie. Het verhaal van Adam en Eva in het Paradijs – een plek van heelheid totdat Eva een appel van de verboden boom plukte en er een hap uit nam. Het verhaal van Lemurië waar onze oorspronkelijke zuiverheid, transparantie, hooggevoeligheid en hogere vermogens die nog in lijn met de Bron waren en het leven liefde was, tot een einde kwam. Het lijken vergelijkbare gebeurtenissen, mythen die zichzelf steeds weer herhalen. Mythen met een boodschap over hoe de mens innerlijk verdeeld raakte en welke gevolgen dit had voor de buitenwereld die uitgroeide tot de wereld waarin wij leven. Een wereld waarin verschillen uitvergroot worden in plaats van dat gezocht wordt naar overeenkomsten. Waarin het mannelijke en vrouwelijke niet in balans is en wederzijds en niet wordt geëerd.
Er groeit een groot verlangen naar nieuw evenwicht, naar ruimte en ontvankelijkheid voor tegenstellingen. De tentoonstelling Atlantis gaat hierop in. In de tentoonstelling staat het werk van Elise van der Linden centraal. Zij verbeeldt in een serie foto’s de schoonheid van verval. Als goed en kwaad woorden zijn die slechts een aspect vertegenwoordigen van dat wat is zonder oordeel. Als we alle aspecten, gevoelens, emoties in onszelf kunnen verenigen, toelaten zodat ze naast elkaar mogen bestaan, dan verliest goed de betekent van positief en kwaad die van negatief en kunnen we extremen ervaren als aspecten van het leven die in een verenigde vorm naast elkaar in ons, in de wereld en tussen mensen, landen en culturen mogen bestaan.
Als voorproefje op de tentoonstelling Atlantis (26 augustus t/m 7 oktober 2018) een prachtig en inspirerend gedicht van Mieke Jacobs.
Longing for Atlantis
If only I could part the sea
To let Atlantis rise
Not only would I kneel to pray
I would bow my head in grace
Before entering its majestic gates
To walk a long lost way
I would raise the flags and blow the horns
I would breathe its wells to life
I wouldn’t rest to sleep or dream
Til its magnetic field revives
I would greet the woman I once was
Yet leave her there to thrive
I would read the minds of every soul
To ask for their memoires
I would smell all seas
I would hear all waves
See the sunlight with new eyes
I would know the moons
I would read the stars
To surrender to its tides
If only I could part the sea
If only I could live to see
Atlantis in this life
aTLANTIS
The Poet & The Poem
© Mieke Jacobs
Huis als Museum 